Kukuruz je prisutan u ljudskoj ishrani već 7000 godina. Potiče od Asteka, koji su naseljavali teritoriju današnjeg srednjeg Meksika. Oni su ga tretirali na poseban način da bi od kukuruznog brašna pravili tortilje.
Migracijom indijanskih plemena proširio se širom američkog kontinenta, da bi ga kolonisti doneli i u Evropu u petnaestom veku.
U današnje vreme 60 % prinosa kukuruza koristi se u ishrani stoke, dok oko 20% bude upotrebljeno u ljudskoj ishrani. Počevši od kukuruznog brašna, preko kuvanog kukuruza, pa do svetski popularnih kokica, prisutan je na trpezi svakodnevno.
Kukuruz je jednogodišnja biljka, koja najbolje uspeva na slabo kiselom, plodnom zemljištu. Dužina vegetacije zavisi od načina uzgoja i od sorte, tj. vrste hibrida. Hibridi mogu biti rani, srednji i kasni, sa vegetacijom u rasponu od 90 do 145 dana.
Pored kvaliteta zemljišta, neophodni su dobri vremenski uslovi za rast. Ako je spoljna temperatura ispod 10 stepeni Celzijusa, to usporava klijanje i rast biljke, dok veoma visoke temperature bez dovoljno navodnjavanja jednako usporavaju rast i kvalitet ploda.
Poznato je šest podvrsta kukuruza: zuban, tvrdunac, mekunac, šećerac, voštanac i kokičar. Šećerac je ubedljivo najviše u upotrebi u ishrani ljudi.
Zrna kukuruza su bogata vlaknima, vitaminima, karotenoidima, i mnogim drugim sastojcima koji su blagotvorni za zdravlje čoveka.
Oni pozitivno deluju na vid, umanjuju rizik od katarakte, snižavaju nivo holesterola, umanjuju rizik od dijabetesa, karcinoma i osteoporoze.
